پروتئین واکنشگر C (CRP)

آزمایش CRP نشانگر عمومی التهاب است و برای تعیین این‌که علائم فرد مربوط به شرایط التهابی است یا خیر، استفاده می‌شود. نتایج به همراه یافته‌های دیگر به کاهش دلایل احتمالی بیماری کمک می‌کند.

آزمایش CRP همچنین می‌تواند حاد بودن بیماری (شدید و ناگهانی بودن آن مثل پاسخ‌های آلرژیک)، مزمن یا طولانی‌مدت بودن بیماری (مداوم مثل دیابت) را تشخیص دهد.

اگرچه محدودیت‌هایی برای شرایطی که آزمایش CRP قادر به شناسایی آن است، وجود دارد، اما روشی قابل اعتماد برای سنجش التهاب است. هر چه سطح CRP بالاتر باشد، میزان التهاب در بدن نیز بیشتر است.

این آزمایش به تشخیص طیف وسیعی از بیماری‌ها کمک می‌کند، که عبارتند از:

• عفونت های ویروسی مثل کووید 19
• واکنش‌های حساسیت‌زا
• آسم
• بیماری های خود ایمنی مانند آرتریت روماتوئید و لوپوس
• عفونت باکتریایی
• برونشیت
• سرطان
• بیماری سلیاک
• بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD)
• بیماری بافت همبند
• دیابت
• حمله قلبی
• بیماری قلبی، از جمله آترواسکلروز یا میوکاردیت
• فشار خون بالا (فشار خون بالا)
• بیماری التهابی روده (IBD)
• آسیب شدید
• پانکراتیت
• بیماری التهابی لگن (PID)
• پنومونی
• عفونت های قارچی سیستمیک (در سراسر بدن)
• بیماری های عروقی مانند آنوریسم آئورت و واسکولیت (التهاب عروق)

آزمایش CRP همراه با آزمایش‌ دیگری به نام سرعت رسوب گلبول‌های قرمز یا ESR تجویز می‌شود. هر دو مارکرهای غیراختصاصی التهاب هستند اما هر دو باهم سرنخ‌های مهمی را درباره آنچه در بدن درحال رخ دادن است، در اختیار پزشک قرار می‌دهند.

تفاوت اصلی این دو آزمایش در این است که تغییرات با CRP سریع‌تر اتفاق می‌افتد. به عنوان مثال، پس از رفع التهاب، سطح CRP به سرعت به محدوده نرمال خود برمی‌گردد، درحالی‌که ESR همچنان بالا است. در چنین مواردی، حتی درصورت برطرف شدن علائم، ESR می‌تواند وجود بیماری را که اخیرا وجود داشت، تشخیص دهد.

همچنین، آزمایش بسیار حساس پروتئین واکنشگر C یا hs-CRP وجود دارد که مقادیر بسیار کمی از این پروتئین را شناسایی می‌کند. این آزمایش به تعیین خطر سکته قلبی یا حمله‌ی قلبی کمک می‌کند. همراه با آزمایش کلسترول، آزمایش hs-CRP کمک می‌کند تا نیاز فرد به داروهای پیشگیرانه مثل استاتین‌ها مشخص شود.