این آزمایش ابتدا برای کمک به افتراق دیابت نوع یک از سایر انواع دیابت‌ها استفاده می‌شود. نتیجه‌ی این آزمایش برای افراد مبتلا به دیابت نوع یک مثبت، و برای افراد مبتلا به سایر انواع دیابت‌ها که به دلیل مشکلاتی غیر از خودایمنی ایجاد می‌شود، منفی است. دیابت نوع یک به دلیل کمبود انسولین در اثر فرایندهای خودایمنی که باعث تخریب سلول‌های بتای پانکراس شده و منجر به عدم تولید انسولین می‌شوند، رخ می‌دهد. درحالی‌که دیابت نوع دو به دلیل مقاومت نسبت به انسولین و کاهش نسبی تولید انسولین توسط پانکراس ایجاد می‌شود.

تعیین نوع دیابتی که فرد به آن مبتلاست، باعث درمانِ به‌موقع با روش‌های درمانی مناسب شده و از بروز عوارض بیماری نیز جلوگیری می‌شود. افراد مبتلا به دیابت نوع یک، به‌طور مکرر سطح گلوکز خود را می‌سنجند و برای کنترل سطح قند خون، چندین‌بار در روز انسولین تزریق می‌کنند. درحالی‌که، افراد مبتلا به دیابت نوع دو، سطح گلوکز خون خود را یک یا دوبار در روز می‌سنجند. این افراد به روش‌های مختلفی سطح قند خون خود را کنترل می‌کنند. برخی از افراد با رژیم غذایی و ورزش آن را کنترل می‌کنند. برخی دیگر از داروهای خوراکی استفاده کرده و تعداد کمتری نیز به تزریق انسولین نیاز دارند.

ترکیبی از این اتوآنتی‌بادی‌ها زمانی تجویز می‌شود که برای فردی، به‌تازگی دیابت تشخیص داده شده‌است و پزشک می‌خواهد بین دیابت نوع یک و سایر انواع دیابت‌ها مثل دیابت نوع دو، تمایز قائل شود. علاوه‌بر آن، این آزمایش می‌تواند زمانی استفاده شود که فرد مبتلا به دیابت نوع دو در کنترل سطح قند خون خود با درمان‌های مرسوم، با مشکل مواجه شده‌باشد. در چنین مواردی، نتیجه‌ی مثبت آزمایش نشان‌دهنده‌ی ابتلای فرد به دیابت نوع یک است نه نوع دو.

خیر. برای غربالگری، تشخیص و نظارت بر دیابت نوع ۱ و سایر انواع دیابت‌ها از آزمایش‌‌های قند خون و هموگلوبین A1C استفاده می‌کنند. آزمایش‌های اتوآنتی‌بادی پس از تشخیص دیابت می‌توانند برای کمک به تمایز بین دیابت نوع ۱ و نوع ۲ استفاده شوند.