آزمایش نیتروژن اوره‌ی خون، مقدار نیتروژن موجود در خون را اندازه‌گیری می‌کند و اطلاعاتی را در مورد نحوه‌ی عملکرد کلیه و کبد در اختیار پزشک قرار می‌دهد. نیتروژن از ماده‌ی دفعی اوره به دست می‌آید. در کبد، اوره از نیتروژن در نتیجه‌ی متابولیزه شدن پروتئین، پس از مصرف غذا ایجاد می‌شود. کلیه‌های سالم اوره را فیلتر کرده و سایر مواد زائد مثل اوره را از طریق ادرار دفع می‌کند. وجود مقدار اندکی اوره در خون طبیعی است، زیرا کبد همیشه آن را تولید می‌کند، اما حضور مقدار زیادی از آن می‌تواند نشان‌دهنده‌ی مشکل کلیوی باشد.

کراتینین در نتیجه‌ی متابولیسم ماهیچه‌ها تولید می‌شود. کراتینین نیز مانند اوره، در جریان خون منتقل و به کلیه‌ها می‌رسد. در کلیه‌ها، فیلتر و از طریق ادرار دفع می‌شود. سرعت تولید کراتینین به توده‌ی عضلانی افراد بستگی دارد. به دلیل این‌که توده‌ي عضلانی معمولاً ثابت است، سطح کراتینین در طول روز ثابت باقی می‌ماند. وقتی نتایج آزمایش کراتینین سطوح بالای کراتینین را در خون نشان دهد، یعنی بیماری کلیوی در فرد وجود دارد.

دلیل اصلی انجام این آزمایش، بررسی نحوه‌ی عملکرد کلیه‌ها و اطمینان از سلامتی آن‌ها، تشخیص بیماری کلیوی و نظارت بر میزان تأثیرگذاری  روش‌های درمانی، بر بیماری‌ها و آسیب‌های کلیوی است. نتایج آزمایش نسبت BUN/ کراتینین، به‌عنوان یکی از بهترین روش‌های تشخیص بیماری کلیوی مزمن یا حاد، خون‌ریزی سیستم گوارشی و مسدود شدن دستگاه ادرای، به تایید رسیده است. علاوه‌بر آن، این آزمایش هیچ خطری ندارد.

آزمایش نیتروژن اوره‌ي خون (BUN)، می‌تواند برای بررسی کم‌آبی یا دهیدراتاسیون شدید بدن استفاده شود، که این شرایط باعث افزایش سطح اوره در خون می‌شود. آزمایش کراتینین در این شرایط کاربردی ندارد، به همین دلیل، انجام آزمایش نسبت BUN/ کراتینین در شرایط دهیدراته، باعث خطا در نتایج می‌شود.

عامل دیگری که بر نتیجه‌ی این آزمایش تأثیر می‌گذارد، میزان جذب پروتئین توسط بدن است. رژیم غذایی که پروتئین بسیار زیادی دارند باعث افزایش سطح BUN و رژیم غذایی کم پروتئین باعث کاهش سطح آن می‌شود. بهتر است قبل از انجام آزمایش از رژیم غذایی با مقادیر طبیعی از پروتئین استفاده کرده و بدن را هیدراته نگه دارید تا از ایجاد نتایج کاذب جلوگیری شود.